london fashion week autumn winter 2012

Londyński Tydzień Mody to dla mnie trzy rzeczy - ostoja brytyjskości czyli Burberry, krawiectwo nawiązujące do tradycji Saville Row - Paul Smith czy McQ oraz młode talenty bawiące się wzorem i kolorem (Katrantrazou, Saunders, Kane). Trudno mi wyjść poza ten schemat myślowy. Poniżej kilka kolekcji z Londynu.

Antonio Berardi

Finezją poprzedniej kolekcji absolutnie powalił, w tym sezonie już mniej.  Doceniam próbę podjęcia nowego tematu. Projektant odchodzi od delikatności na rzecz bardziej architektonicznych sylwetek. Podoba mi się jego budowanie form, zestawianie faktur, jednak całość na razie nieco przyciężka, mało finezyjna. Nie pomaga również mało korzystna stylizacja całości.

McQ

Pierwszy pokaz McQ udowadnia, że młodsza linia nie ustępuje kolekcjom Alexander McQueen.  Jest w nim romantyzm, doskonałe krawiectwo, pewna surowość i fantazja jednocześnie. W kolekcji znalazło się sporo odwołań do głównej linii, ale zinterpretowanych w dużo lżejszy, bardziej przystępny sposób.

Erdem

 Erdem Moralioglu najmocniej kojarzy mi się z kwiatowymi nadrukami. Nie zabrakło ich także w najnowszej kolekcji. Doceniam pewną lekkość, nastrój, poezję, którą projektant przemyca w swoich pracach. Jego ubrania są kobiece, radosne, ale nie słodkie. Na zimę nieco poważnieją. Printy stają się bardziej abstrakcyjne. Erdem dodaje szczyptę pikanterii, łączy plastik i gumę z koronkami i jedwabiem, buduje bardziej tajemniczy nastrój. Stawia na mocniejsze kroje, gdzieniegdzie łagodzone delikatnymi sukienkami.

Pringle of Scotland

Alistair Carr rozkręca się w Pringle, które dla mnie jest synonimem brytyjskiej mody. Dużo dzianin, zapożyczeń z męskiej szafy, w wydaniu Carra nowocześnie i świeżo. Plamy koloru i wzory łączone są w czysty, graficzny sposób. Miękkie dzianiny łagodzą proste formy płaszczy i żakietów. Lata 60 mieszają się z 80, a całość zamykają nowoczesne dodatki.  

Burberry

Christopher Bailey wpada dla mnie w koleinę własnych wyobrażeń na temat tego, czym jest Burberry. W jego kolekcjach nieuchronnie pojawia się tweed, dominują okrycia wierzchnie. Nie ma co prawda słynnej kratki i coraz mniej eksploatuje się ideę trencza, jednak powtarzalne sylwetki stają się problemem. Wśród damskich sylwetek nie było ani jednej pary spodni, a wszystkie stylizacje obejmowały obowiązkowy pasek w talii. Pomijając wymienione zarzuty- Bailey jest mistrzem tworzenia nostalgicznie poetyckiego klimatu, który podnosi wartości estetyczne całości.

 Mary Katrantzou

Podziwiam umiejętność bawienia się wzorem, kolorem i formą. Wszystko bardzo mocne, ale w całości wychodzi spójnie i lekko. Dzięki plastycznej wyobraźni i skupieniu jej najnowsza kolekcja staje się nieomal konceptualna w przestrzenności i symbolice wzorów. Całość musiała być dobrze przemyślana, by Katrantzou opanowała mnogość środków, tworząc piękną i absolutnie wyjątkową kolekcję. 

Christopher Kane 

Kolejny brytyjski projektant, kojarzony przeze mnie mocno z kolorem i wzorem, tym razem przeszedł na mroczną stronę. Kane tym razem buduje kolekcję w mocno zdyscyplinowany, graficzny sposób. Wzorów używa strategicznie, ciemne kolory tworzą niemal monochromatyczną paletę. Dominuje skóra i sztywne materiały tworzące zarysowane kształty. 

Paul Smith

Uwielbiam androgeniczny szyk Paula Smitha. W jego kolekcjach nie potrzeba wiele - piękne kroje bronią się same. Paradoksalnie, używając cytatów z męskiej szafy, Smith w nieoczywisty sposób podkreśla kobiecość. Paleta kolorów, mimo że ograniczona dzięki zestawieniu faktur nabiera głębi.

źródło - style

burberry spring summer 2012

Sama trochę nie wierzę w to, że będę krytykować Burberry. Przez kilka lat Christopher Bailey był jednym z moich ulubionych projektantów. Miłość osłabła w zeszłym roku wraz z niezbyt udaną kolekcją letnią, a w sezonie zimowym uczucie już ledwo się tliło. Po pokazie na wiosnę 2012 nie zostało już nic. Bailey pownien wziąć sobie dłuuugie wakacje i wyluzować.

Kolekcja teoretycznie jest bez zarzutu. Są ładne płaszcze, sukienki. Jednak to za mało. Całość bez charakteru, do bólu komercyjna i przewidywalna. Mnóstwo modeli, a tak na prawdę żadna rzecz nie zapada w pamięć. Dodatki i kolory dźwigają całą kolekcję, próbując zrobić z niej coś ciekawego. Bailey, ogarnij się i wróć do mnie.

źródło: style

w burberry pada

Bardzo długo byłam fanką Christophera Baileya projektującego dla Burberry. Podobała mi się jego nieco poetycka, a zarazem współczesna estetyka. Odwołania do tradycji, do historii i kultury, a także nowoczesne, miejskie kroje, luz i nonszalancja. Nie tylko doskonałe trencze, ale także dzianiny i sukienki. Tymczasem, zarówno kolekcja letnia jak i ta na jesień zimą 2012 mocno mnie rozczarowały. 

Kolekcją poświęconą Jean Shrimpton, projektant starał się przywołać estetykę lat 60. Nawiązywały do niej nieco geometryczne fromy sukienek i płaszczy, obniżone talie, zaokrąglenia. Zabrakło jednak tej nuty współczesności, którą do tej pory zręcznie posługiwał się Bailey. Kolekcja wydaje się zbyt mocno zakorzeniona w przeszłości, ciężka, pozbawiona polotu. Mi osobiście najmocniej przeszkadza paleta kolorów - zgrzytają i męczą. Przez to całość wydaje się nieco tandetna. Za dużo wariacji na temat okryć wierzchnich, przydałoby się więcej sukienek - dziewczęcych i swobodnych, jakie Bailey z pewnością potrafi stworzyć. Więcej zestawów, świetnie skrojonych spodni, więcej rock&rolla.

To, co jest plusem tej kolekcji to zabawa materiałem, ciekawe połączenia, świetne torby. Łączenie kontrastujących faktur nadało całości odrobiny nowoczesności, czyniąc ją w miarę strawną. Interesująca była także oprawa pokazu i jego finał - efektowny przemarsz modelek wśród deszczu do jednej z piosenek Adele.

źródło:style